Bij onze jaarlijks boekinkoop bij Steven Sterk Gorredijk, viel ons oog op een boekomslag met een bekende foto.
De ” Vluchtlinge ” op Rode Kruispost Ten Boer, was Elizabeth Wieringa. ( zie op deze site eerdere berichten van 5 februari en 21 april 2020 ).
Van haar dochter Anja kregen wij deze aanvulling;
Kört noa oorlog hebben n stuk of wat Damsters heur persoonleke ervoarens aan de bevrijdensdoagen in aprilmoand 1945 op papier zet. De verhoalen binnen doudestieds verzoameld in n klain boukwaarkje dat onder de titel “Mit aigen ogen” oetgeven is deur t tounmoaleg bestuur van d’Openboare Leeszoal.
Een gedeelte hieruit;
Omreden t oorlogsgeweld aanhiel en slimmer wuir, kon ik nait weerom noar Patrimoniumstroat. Mien vraauw en kinder stonden doodsangsten oet en haren van schaiterij in d‘omgeven van Bolwaark en De Wierde gain wait. Schoon t n allesbehaalve vaailege plek was, bin ik ook mor onder ain van de bedsteden liggen goan.
t Zel zo’n twinteg minuten loater west hebben toun der n projektiel op t dak van t hoes insluig. Ain moment was t eem routduuster om ons tou. As de bliksem binnen wie onder onze schoelplek vôtkropen en dochten in eerste instantsie dat wie t der goud van òf brocht haren. Hou vrezelk aans was de woarhaid… Vraauw Wieringoa haar n schaarf in heur rechteraarm kregen. t Bloud siepelde der oet. Mor zai was nait de ainege dij gewond was. Ook heur baaide kinder haren de volle loag kregen. t Wichtje haar n schaarf in heur linkervout en t jonkje – hai was nog mor vaaier joar old – was zo slim gewond dat e aan de gevolgen van de inslag bezweek. Wierengoa was, begriepelk, kompleet over zien toeren. Wat nou…, wat te doun…? Wie konden de zwoar gewonde vraauw Wierienga en heur dochtertje toch zo mor nait liggen loaten…?”
Zo goud en kwoad as t ging het Lubben mit gevoar veur aigen leven t leutje wicht via Spekkersgaang en Knijstroat noar t noodhospitoal in zoal Rehoboth, achterin De Wieke, brocht.
Bie Rehoboth aankommen, zag hai dat der al meer gewonde mìnsen lagen. Zuster Reindersmoa het zuk vôtdoalek om t kind bekommerd. “Ik zat onder t bloud, mor dat was nait zo slim, t wichtje en ik wazzen zunder verdere ongelukken bie Rehoboth aankommen. Dou was de beurt aan de heveg bloudende vraauw Wieringoa. Schoon wie gain brankaar haren, hebben we heur oetaindelk toch bie Rehoboth kregen. Dat heur zeuntje omkommen was, haar zai nog gain wait…”
Deze maand verscheen het boek:
blz. 19.
De ambtenaar Richters was de organisator van een wapen-verzameling op de zolder van het gemeentehuis. Pistolen, revolvers, legergeweren en jachtgeweren als mede een berg munitie werden aldaar opgeslagen. Hoewel de secretaris en het verdere secretarie-personeel en de conciërge niet in de finesses door Richters werden ingelicht. Het risico groeide immers met de uitbreiding van de kring der ingewijden voelden we onbewust wel, dat er meer gaande was, dan zo aan de dag trad. Ook secretaris Dijkstra moet dit hebben gevoeld toen hij meerdere keren tegen mij persoonlijk de opmerking maakte:
“Ik geloof dat Richters wat in petto heeft, wat hij niet verteld; wanneer het echter maar voor de goede zaak is, heb ik er vrede mee”.
Zojuist had ik het over de radio-inlevering. Deze radio’s kwamen op de zolder van het gemeentehuis te staan. Natuurlijk konden we op de secretarie de verleiding niet weerstaan om naar de Engelse zender te luisteren. Eén der toestellen werd dientengevolge in de kluis opgesteld en er ging praktisch geen uitzending voorbij of we luisterden naar radio-Oranje, de Belgische zender enz. De vorderingen der geallieerden werden op een grote kaart aangetekend en zo volgen we met spanning van dag tot dag de krijgsgebeurtenissen. Geen onzer die met meer enthousiasme deze zaak volgde dan secretaris Dijkstra, die dunkt me in al die maanden geen uitzending heeft gemist. Zo leefde hij met alles mee, dat hij in 1944 geen vakantie nam, opdat de opbeurende klanken hem dan allicht zouden ontgaan. Wel nam hij en paar dagen vrijaf, maar zeker kwam hij nog even op de secretarie om de stem der vrijheid te beluisteren.
Met zichtbare voldoening nam hij dan voor de radio plaats. Bij de prachtige uitzending van Jan Fabricius faalde hij nimmer. Bij de capitulatie van Italië was er op secretarie een uitbundige stemming. Ons volkslied werd gespeeld en de secretaris zei toen: “Zet open dat ding” en volle kracht daverde in de kluis ons mooi “Wilhelmus”.
Meer weten over het boek, neem dan contact op met onze secretaris, Wouter van Rossem of met Peter Vink.
rossemw@gmail.com / ptjvink@ziggo.nl
bronnen:
Steven Sterk, Anja de Vries, Peter Vink, mit aigen ogen en Regina Grüter.